En met enkele van die vrienden ging ik naar een concert. In de auto komen net zoveel verschillende gespreksonderwerpen als muzieksoorten voorbij. Een van de onderwerpen is ‘woke’. En dan niet ‘woke’ zoals het bedoeld was, maar de versie die we nu om ons heen zien en als een Everlast keurslijf wordt opgelegd.

We delen ervaringen waarin we merken dat sommige woorden niet meer gebruikt mogen worden en het boek ‘1984’ wordt regelmatig als voorbeeld genoemd. Een vriend merkte op dat het delen van een oud verhaal al tot heftige reacties leidde. Context en tijdbeeld zijn blijkbaar niet meer nodig om een mening te bepalen. Alsof zelfs de geschiedenis aan de regels van de tegenwoordige tijd moet voldoen.

We delen het sentiment van plaatsvervangende teleurstelling voor jongeren, studenten, die niet hun leeftijdsfase gebruiken om juist de grenzen van het bestaan op te zoeken, maar zich bijna angstig door het leven bewegen. Zo lang een ander maar niet op de tenen wordt getrapt.

Maar als je continu bezig bent met die ander, waar blijf je dan zelf? Dit vraag ik me af terwijl het gesprek in de auto een andere wending neemt. Hoe leer je voor jezelf na te denken wanneer meningen en acties worden voorgekauwd of nog erger geketend? Hoe leer je je eigen waarden en normen te bepalen wanneer je steeds maar op de evenwichtsbalk van het midden probeert te balanceren?

Voor het auto-gesprek had ik een discussie met jongeren over deze beweging. Ik vroeg hen wat zij ervan vonden. Bijvoorbeeld van het feit dat er een verbod op woorden is in plaats van meer open discussie. Zij antwoordden vragend. ‘Dat is toch beter?’ Ze wisten niet goed uit te leggen waarom het beter was, maar zeker was dat het daarvoor slechter was. Mensen werden gekwetst met die woorden. Dus beter dat we ze niet meer gebruiken.

Nu is het zeker niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen. Ik heb echter zelf en in mijn werk gemerkt dat juist kwetsuren hele mooie dingen bloot kunnen leggen. Want waarom doet het pijn? Waarom schuurt dat ene woord, die ene actie? Door de woorden te verbieden, kunnen we niet met dit innerlijk goud in contact komen. Kunnen we niet ontdekken welke kracht er onder die kwetsbaarheid verborgen ligt.

In de auto werd het tussen neus en lippen door opgemerkt, maar het is heel waar ‘we moeten onszelf niet het zwijgen laten opleggen wanneer de onderwerpen pittig worden. We moeten dan juist het gesprek openbreken’.

Als ik aan eigen wijsheid denk, denk ik in eerste instantie aan het plezier dat het geeft. Die uitgestoken tong naar de wereld en het bewandelen van je eigen pad. Tijdens dat gesprek in de auto kwam in me op dat het niet alleen plezierig is, maar ook broodnodig.

We hebben het nodig om in een tijd waarin vingerwijzingen en keurslijven hoogtij vieren, in verbinding te komen met ons eigen weten. Zodat we begrijpen waarom we iets zeggen en doen of juist laten. Zodat we sterk staan ten opzichte van de massa die een (hopelijk eindigende) trend volgen. Zodat we zelfs zo sterk worden, verbonden met dat innerlijk goud, dat we er om kunnen lachen en de draak mee kunnen steken.

Daarom heb ik in mijn coachingspraktijk Eigen Wijsheid op een hoog voetstuk staan. In mijn opinie zou de wereld een stuk mooier en vrediger zijn, wanneer we in plaats van te volgen, juist op zoek gaan naar ons eigen licht om dat vervolgens moedig en vol zelfvertrouwen te laten stralen.

Lijkt jou dat ook wel wat en kun je wat hulp gebruiken bij het verbinden met en durven staan voor jouw eigen weten? Vraag dan een nu gratis kennismakingsgesprek met mij aan.