Over beschouwen, vertragen en doen wat goed voelt.

Ik was er weer ingetrapt. Gefrustreerd als ik was met de traagheid van Gematigdheid had ik mijn planning hard gemaakt om een onmogelijke deadline te halen. Vervolgens was ik bij een wassende maan bezig met allerlei regeldingetjes terwijl mijn ziel wilde dromen en stromen. Ik merk dat ik op het verkeerde pad zit, wanneer ik vooral bezig ben met uiterlijkheden. Hoe ziet de vormgeving eruit, is de huisstijl wel goed, heb ik misschien een ander logo of catchphrase nodig? Het gaat niet meer over de inhoud en langzaam loop ik vast en op tegen een muur van illusie. Frustratie met alle en iedereen, inclusief mijzelf, is het gevolg. Die arme man van mij…

Ik vond het dan ook erg geruststellend om in Jaap Voigt’s “Leven en werken met de seizoenen” te lezen dat dat gevoel van frustratie helemaal klopt in deze periode van het jaar en dat het juist de bedoeling is om hiermee te leren omgaan. Het is een fase van beschouwing. En dan valt alles prachtig samen. Ik laat mijn plannen en onmogelijke deadline voor wat het is en ga doen wat ik wil doen. Schrijven over de Tarot. Voor deze periode van het jaar betekent dat schrijven over onder andere de Dood en hoe mooi dat ik dan dus lees over het beschouwende aspect dat zich nu afspeelt.

Levensbeschouwing is namelijk de naam van Bokalen zeven, een van de kaarten uit het kwartet van de Dood. Het gaat over inzien dat veel van wat wij nastreven in het leven illusies zijn, uiterlijkheden waar we niets aan hebben na de dood. Elders leerde ik echter ook dat het een kaart is die mogelijkheden aangeeft met de vraag “Wat is jouw pad?”. Ook dat past mooi bij wat Voigt bij dit seizoen schrijft, namelijk dat de bezinning tot een herordening leidt. Een herordening van jouw structuur en discipline, opdat je structuur en discipline toepast om jouw levensopdracht te vervullen en niet iets anders. Een herordening van de structuur om jouw pad te volgen. Een pad dat trouwens prachtig verbeeld wordt door een andere kaart uit het kwartet van de Dood, Bokalen 8.

De eerder genoemde frustratie zit in het feit dat beschouwen en herordenen trage processen zijn. Het is een tijd waarin je aan de ene kant heel erg met jouw pad geconfronteerd wordt en dus op pad wilt gaan, maar voor dit werkelijk te kunnen eerst wat ballast los moet laten en daardoor de rugzak die je meeneemt opnieuw in moet pakken.

Hierover schrijven helpt mij met mijn frustratie (glimlach op mijn gezicht), want mijn deadline betrof het herschrijven van de online cursus. Ik wilde deze per se met volle maan lanceren. Echter was ik in plaats van de cursus zoals ik deze wil geven (en wat ik ook al heel veel in mijn notitieboekjes genoteerd had! zucht!) nog steeds de cursus aan het schrijven zoals ik deze heb overgenomen van mijn docente Els Maasson. Daarom liep ik compleet vast op uiterlijkheden en vorm. De inhoud paste niet meer. Ik weet hoe ik het hebben wil en door het even los te laten is dat inzicht weer bij mij teruggekomen. Nog steeds wil ik met volle maan lanceren, want dat is simpelweg de juiste tijd voor dat soort zaken. Alleen een maantje later.