Is het gek dat ik de Toren niet vrees en meer dan soms wel eens verwelkom?

Ik denk dat ik te vaak op het punt terecht ben gekomen waarin je teveel aan het dragen bent. Te veel verantwoordelijkheden, te veel moetjes, te veel tegelijkertijd.

Zoals het moment dat ik met een fulltime baan, ook mijn Master volgde én een bruiloft heb geregeld. Met als kers op taart, het halen van mijn Master terwijl ik hoogzwanger van mijn oudste was. Of dat moment dat ik op mijn werk bij het ministerie 5 rollen tegelijkertijd uitvoerde bij drie verschillende grote projecten. Of dat moment dat ik fulltime ambtenaar was, parttime Tarotiste en fulltime moeder van twee.

Op het moment was het vreselijk om toe te geven dat het teveel was, maar het feit dat ik in mocht storten, de tranen die ik toen vergoot, waren grotendeels ook dankbaarheid dat ik éindelijk mocht loslaten. Dat ik de Maan in mij mocht verwelkomen.

Natuurlijk is de Toren niet alleen een loslaten van het teveel dat we in de loop der tijd hebben opgebouwd. Soms is het inderdaad een bliksemslag bij heldere hemel. Zoals de dood van mijn oudste broer Harald. Alles stortte voor mij (en natuurlijk ook voor mijn ouders en broer Jorgen) in. Niets klopte meer. Niets had meer zin. De Maan was toen geen retraite, maar een sanctuary. Een plek en moment in mijn leven dat ik nodig had om van de schok te bekomen en het stof te laten neerdalen. Ik gun niemand die aardschok door je leven.

Toch hadden al deze momenten (ook al had ik Harald natuurlijk honderdmaal liever bij me gehad nu) hun nut. Want elke keer kwam ik uiteindelijk weer bij mezelf terecht. Na Harald heb ik een relatie verbroken die wellicht al veel te lang was doorgegaan, heb ik mijn eerste appartement gekocht en ingericht naar geheel mijn smaak, en was ik voor het eerst sinds lange tijd gewoon Imke in plaats van dochter, zus of vriendin van. Na de zwangerschap van mijn oudste ben ik voor het eerst iets gaan leren dat ik écht wilde leren, namelijk de Tarot en is mijn Tarot avontuur begonnen. En door de andere twee Torens is mij steeds duidelijker geworden wat ik werkelijk belangrijk vind in het leven en kon ik eindelijk de stap zetten om fulltime Tarot coach te worden.

De Toren heeft mijns inziens een slecht imago. Misschien komt het door die donkere afbeelding met één figuur dood op de grond en een ander nog vallend. De symboliek geeft vooral het moment van impact weer, van het resultaat en de eerste schok. Het laat weinig zien van het doel. Natuurlijk kun je het instorten van de Toren (de ontkroning van het Ego) als doel zien, maar naar mijn gevoel zit hier nóg een dieper doel achter. Namelijk het komen tot de bron van ons Zijn.

Het is die bron waar we ons aan laven tijdens de Maan. En het is het water uit die bron dat vervolgens bij de Ster weer in de aarde terug wordt geschonken.

Ik gun niemand het drama, het verlies en het verdriet dat vaak met de Toren gepaard gaat, maar ik gun iedereen, minstens eenmaal in het leven, het gevoel van ontspanning en tegelijkertijd kracht dat ontstaat wanneer je in contact komt met jouw bron.