Voor mij is een Priesteres iemand die je begeleidt om bij jouw eigen weten te komen. En dat weten ontstaat door te zijn wie je bent.

De Priesteres doet mij altijd denken aan de magische vrouwen uit mijn kinderboeken, waarvan ik hoopte er eentje in het echt ooit tegen te komen. Graag deel ik hier een fragment uit het boek ‘Juniper’ dat, naar mijn mening, een prachtvoorbeeld is van de Priesteres.

Juniper is in de leer bij Angharad en heeft te horen gekregen dat zij om doran (heks, magische vrouw) te worden een cape moet maken die haar zal beschermen tegen de magie van tovenaars.

“Op een dag zei Angharad tegen me: ‘Het is nu tijd om te beginnen met weven. Je moet de draden kiezen waarmee we de ondergrond van jouw stof gaan maken.’ Ik keek hulpeloos naar de plank met al die strengen en bollen wol in allerlei kleuren. ‘Ik weet niet wat ik moet kiezen,’ zei ik lamlendig. ‘Kijk in jezelf,’ zei Angharad. ‘Je weet het eigenlijk wel.’

Ik keek in mezelf, maar wist het nog steeds niet, ik voelde alleen maar een soort paniek.

‘Ik weet het niet,’ zei ik weer. ‘Kiest u maar.’

Angharad gaf geen antwoord maar begon het avondeten klaar te maken. Ik bleef zitten, in de war door wat er van me verwacht werd en toen het tijd was voor het avondeten was ik blij met de afleiding. Daarna wilde ik mijn spinstok pakken, maar Angharad schudden haar hoofd.

‘Weven,’ zei ze nadrukkelijk. Ik bleef op mijn kruk zitten en voelde me stom. Enige tijd later stond Angharad op om naar bed te gaan. Angharad keek me aan, haar lieve, moederlijke gezicht onverwacht vastberaden. ‘Het heeft geen zin om naar bed te gaan voor je eruit bent,’ zei ze.

Toen ze weg was rechtte ik mijn zere rug en vroeg me af wat ik moest doen. Ik kon natuurlijk wel in Angharads stoel gaan slapen en dan zou zij er nog niets wijzer van worden, maar dit zou me niet dichter bij de oplossing van mijn probleem brengen. Ik keek nog eens naar de wol op de plank en voelde me nog meer in de war dan ooit tevoren. Ik keek naar iedere kleur apart en probeerde me voor te stellen dat ik ermee zou werken, maar geen van de kleuren deed een beroep op me.

Ik veegde een traan weg. Ik zag me hier nog zitten als het tijd voor ontbijt was en zelfs Angharad, die altijd lief was, zou me streng dwingen om te wachten tot de inspiratie zou komen. Ik kon natuurlijk ook gewoon een kleur pakken die voor me lag en daarmee beginnen. Angharad zou niet weten (of wel?) dat ik de boel had bedrogen. Wanhopig bedacht ik, terwijl mijn hand boven de plank zweefde, dat ik een van de kleuren maar met dichte ogen moest pakken.

Maar mijn hand viel meteen weer naar beneden. Hoe moe ik ook waas, hoe hopeloos het er ook uitzag, het had eenvoudigweg geen zin om de boel te bedriegen. Als deze cape mij op de een of andere manier moest beschermen, moest hij worden geweven in oprechtheid.

Even voelde ik mij eenzaam en behoorlijk boos, alsof ik vond dat iemand me behoorde te zeggen wat ik moest doen. Waarom hielp mijn leermeesteres me niet? Bijna meteen zag ik het antwoord. Ik moest nu als een klein kind dat zijn eerste stapjes doet, iets uitproberen, alleen ik kon mezelf nu iets leren.

Ik bleef nu heel stil zitten en probeerde iets in mezelf te ontdekken dat me nog nooit eerder opgevallen was. Plotseling hoorde ik mezelf hardop zeggen: ‘Wie ben je?’ En toen gaf ik zelf antwoord met vaste stem, alsof ik het nog nooit eerder echt begrepen had: ‘Je bent Juniper.’ Terwijl ik dit zei ging mijn hand naar boven, en bewoog zich vol zelfvertrouwen naar de plank en pakte een streng prachtig nachtblauwe wol en een streng schitterend grijsblauw.

Wist ik nu echt dat dit de ‘juiste’ kleuren waren? Ja, maar ik wist niet hoe ik dat wist.

Toen Angharad de volgende ochtend opstond, stonden er al veel draden op het weefgetouw. Ze kwam meteen de kamer door gelopen om te kijken, knikte blij en zei: ‘Het is je gelukt. Ik wist wel dat je het kon.’ ”

Waar bij de Magiër de leerling zich bescheiden op moet stellen, stelt bij de Priesteres zijzelf zich bescheiden op. Zij zou alles kunnen vertellen, maar ze weet dat door te zwijgen en haar leerlingen het zelf te laten ervaren een grotere les geleerd wordt.

In deze maand waarin je actief stappen zet richting je doel, is het belangrijk dit in het achterhoofd te houden. Er is niemand die jou kan vertellen wat de juiste stappen zijn. En alleen in contact met jezelf (wanneer je antwoord kunt geven op de vraag ‘Wie ben je?’) kun je de juiste stappen bepalen.