Sommige lessen moet je ervaren om te leren.

“Waar is mijn boekje!” roept Robin (5) door het huis. “Oh, ik weet het wel hoor!” antwoord Arthur (8) “want ik heb het opgeruimd.” Ik zie het aureool bijna boven zijn hoofd verschijnen en zucht, want hoe vaak heb ik ze niet gezegd dat wanneer ze opruimen ze ook alles weer terug kunnen vinden, maar luisterden ze toen? Vergeet het maar. En nu hebben ze het ontdekt Helemaal zelf.

Zou de Priesteres zich zo voelen? Kijkend naar de figuren op de kaart Pentagrammen 5 en wetend dat ze wel kan vertellen waar warmte te vinden is, maar ook wetend dat ze pas naar binnen zullen gaan wanneer ze het zelf ontdekt hebben. Sommige lessen kunnen blijkbaar niet verteld worden, maar moeten worden ervaren.

Weet je, eigenlijk ben ik al jaren bezig met het starten van mijn eigen praktijk en in die tijd ben ik, denk ik, wel tien keer opnieuw begonnen. En terwijl ik dit schrijf gebeuren er meerdere dingen in mij:

1. Het schaamrood stijgt me naar de wangen, want die praktijk had al lang een succes moeten zijn.
2. De excuses komen in mijn hoofd op : “ja, maar ik probeer het op te zetten naast een full time baan en een gezin met jonge kinderen!” “ja, maar ik moet het ook allemaal alleen en zonder budget doen!”
3. En ergens in mijn achterhoofd komt een lichtere gedachte op “ja en elke keer opnieuw beginnen, maakt mijn praktijk wel steeds duidelijker, concreter, beter.”

Het had een nut, dat struikelen en vallen en weer opstaan en door gaan. Er waren enkele harde lessen om te leren voor ik werkelijk voor het succes kon gaan.

Wanneer ik mijn eerste blogs terug lees ben ik super vaag. Ik zie wat ik wílde vertellen, maar vond mezelf niet slim, spiritueel, magisch of speciaal genoeg om dat eenvoudigweg te dóen. Dus draaide ik er om heen. Uiteindelijk was ik eigenlijk vooral bang voor wat iedereen die het zou lezen van mij zou vinden. Ik was bang voor alle uitersten. Dat ze mij knettergek zouden vinden of juist niet gek genoeg.

Dat ik niet de enige was, bleek in de masteropleiding van Els Maasson, die gericht is op het opzetten van je eigen Tarotpraktijk. In de presentaties van mijn klasgenoten en mij gaven we allen aan dat het de kaarten waren die speciaal zijn en niet wijzelf. Wat vreemd is, want uiteindelijk hebben we het over 80 kartonnen plaatjes. Els bleef hier in de lessen op wijzen en had daarmee bij mij een zaadje geplant. Een zaadje dat pas sinds kort is gaan bloeien door bemesting uit wel een heel vreemde hoek. In een artikel in het AD werd ik met naam en toenaam als tarotiste naar buiten gebracht. Alle reacties waar ik bang voor was kreeg ik in allerlei vormen van veraf en dichtbij over mij heen. En wat bleek, ik bleef staan. Dat heeft een ontzettende rust in mij gebracht. Toen ik vervolgens ergens las dat je moet schrijven wat je wil schrijven en niet om indruk op anderen te maken, viel alles op zijn plaats. Zo ben ik veel meer gaan schrijven vanuit mijn hart, zowel in mijn blogs als in mijn lessen. En ik geloof dat ik daardoor een stuk duidelijker ben geworden.

Een van mijn smoesjes dat mijn praktijk maar niet van de grond kwam, was dat ik deze probeerde op te zetten naast een fulltime baan en een jong gezin met bijbehorend huishouden. En Yoda heeft gelijk: “do or do not. there is no try.” Maar wat ga je dan doen en wat niet?

Voor mij was dat een vreselijke vraag, want eigenlijk wilde ik de perfecte moeder en liefhebbende vrouw zijn, wiens huis altijd blinkend schoon is en tuin om door een ringetje te halen en die, met groot verdriet voor haar collega’s die haar zó gaan missen, volledig kan gaan voor haar eigen praktijk, welke inmiddels al een succes is gebleken. In realiteit liep mijn huwelijk bijna op de klippen, was ik veel te vaak boos en kortaf naar mijn jongens, kwam van mijn praktijk niet veel terecht en stond ik vorig jaar jankend naast mijn bed, omdat ik écht niet meer wilde door gaan met het nastreven van dit picture perfect plaatje.

Er is maar één Imke, met veel energie, maar niet om 10 levens tegelijkertijd te leven. Daar ben ik op een harde manier achter gekomen. Tegelijkertijd heeft die klap me ook veel duidelijk gemaakt, namelijk wat ik écht wilde en wat ik deed, omdat ik dacht dat het zo hoorde of verwacht werd. Mijn mannen komen op de eerste plaats en mijn praktijk is ‘close second’ . Al mijn energie gaat direct of indirect naar die doelen. Een full time baan werd een part time baan en het huishouden werd uitbesteed en ik kreeg weer adem ruimte.

Ik zit met mijn man op de bank en ik vertel hem dat ik een oudejaarslot heb gekocht en vraag, de vraag, “Wat zou je doen met 11 miljoen?” Mijn man wil graag een Tesla 🙂 of een cabriootje zoals hij vroeger had en met 11 miljoen misschien wel allebei. Ik wil een studiefonds opzetten voor mijn jongens en al onze neefjes en nichtjes, en dat mooie huis aan de Vliet waar we beide van dromen. “En dan ga ik écht voor mezelf!” Tranen lopen over mijn wangen en ik schrik van hoezeer ik dit wil en hoeveel het me kost om dat hardop uit te spreken. Mijn man is zzp’er en in de start van zijn carrière hebben we de afspraak gemaakt dat ik met een vaste baan en inkomen voor de zekerheid zou zorgen. In ons gesprek herinner ik hem aan die afspraak. Manlief echter is goed in zijn werk, heel goed, en dat laat hij mij weten. Waar deze eerst niet bestond is er nu de mogelijkheid om van loondienst naar eigen baas te gaan. En dan voel ik waar werkelijk mijn angst vandaan komt. Als ik stop met mijn vaste baan, wordt ik afhankelijk van mijn man.

Afhankelijk. Van mijn man. Zo ben ik niet opgevoed. Deze jonge meid was op haar toekomst voorbereid. Ik heb geleerd, ik heb diploma’s, dan moet ik toch zeker ook een topverdiener zijn? “Tja” zegt mijn man dan terecht “Wat wil je nou?” Ik wil die eigen praktijk en ik ben bang om compleet afhankelijk te worden van mijn man. En dan komt dat stemmetje ergens achter in mijn hoofd weer opzetten. “Wat als je nu een enorm succes maakt van jouw bedrijf? Is die afhankelijkheid dan niet slechts tijdelijk?”

Ik hoef het niet alleen te doen, maar ben ook heel trots op wat ik alleen kan bereiken. En nu moet ik de les leren om die trots opzij te zetten en hulp durven aannemen opdat ik kan geven wat ik zó graag wil geven. Een beetje meer plezier en mag ie in ieders leven door middel van Tarot. Ik moet het gaan ervaren.