Balans voelen in plaats van hebben.

Samen met mijn oudste, Arthur, speel ik een spelletje op zijn tablet, Jelly Defence. Er zijn rode en blauwe vijandjes en jij hebt rode, blauwe en gemengde verdedigers. Als je jouw verdedigers goed inzet, maken de vijandjes geen schijn van kans en kun jij relaxed punten verzamelen. Doe je het niet goed dan wordt het een hectisch spel waarbij je gestressed verdedigers plaatst en je vijandjes alsnog met de schat er vandoor gaan. Je kunt alles wat je inzet, weg halen en vervangen. Soms heb je veel rode verdedigers nodig, soms veel blauwe, soms ben je meer gebaat bij gemengde verdediging.

Het is een geweldig spel om de juiste balans te leren vinden en bewaren. En vind je de juiste balans dan win je, net als de Grote Arcana Zegewagen.

Hoewel het bij de Zegewagen over de balans in het leven vinden gaat. De balans tussen onze mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten. Lukt het, net als in het spelletje, soms om ze precies goed in te zetten. Dan is het puur genieten van de flow. En soms weet je van voren niet dat je van achteren leeft en heb je duidelijk niet je balans.

Die flow is wat je op de Zegewagen kaart ziet uitgebeeld. De sterren en planeten zijn aligned, je beweegt je helemaal mindfull in het nu en je hoeft geen moeite te doen om in balans te zijn (er zijn geen teugels nodig). Dit gevoel lijkt het nastreven waard te zijn. Echter hoe meer ik op mijn leven terug kijk en hierover nadenk, hoe meer het op mij overkomt dat het eenvoudigweg een gevoel is dat we horen te ervaren om een volgende stap te kunnen maken in ons leven.

Ik heb vaak genoeg getracht om balans te creëren. Dan probeerde ik op alle gebieden in mijn leven het hoogst mogelijke te halen. Het resultaat was complete stress, er kwam eigenlijk van niets iets terecht en ik voelde me uitgeput. Oftewel de vijandjes waren er ondanks al mijn pogingen er vandoor met mijn schat.

Ik heb ook al vaak genoeg wél die flow gevoeld en vaak was ik dan niet bewust iets aan het proberen te bereiken. Ik deed wat ik moest doen en/of ik deed wat ik graag doe.

Hier achter komen (dat bewust nastreven niets oplevert en flow op heel andere momenten wel komt), en met die gedachte terugkijken, heeft er voor gezorgd dat ik wat belangrijke beslissingen heb kunnen nemen in de afgelopen maanden. ( en ja, dat je, door de corona-maatregelen, nog eens extra met je neus op de feiten wordt gedrukt, helpt)

Ik merkte bijvoorbeeld dat ik het eigenlijk heel fijn vind om voor mijn gezin te zorgen. Vaak was dit deel van mijn leven een punt van ergernis. Ik had er eigenlijk geen tijd voor, maar het moest nu eenmaal gedaan worden. Ik heb gemerkt dat de frustratie niet in het zorgen zit, maar in het feit dat ik te weinig tijd had om het goed te doen. Ik merkte ook dat dat ‘geen tijd hebben’ me op meer gebieden dwars zat. Eigenlijk was mijn actie om balans na te streven, altijd dezelfde. Heel strak plannen (onmogelijk plannen eigenlijk) en dan mezelf teleurstellen, omdat het niet lukte. Ik was gefrustreerd met huishoudklusjes, sporten, werk. Zelfs ontspannen op de bank was op een bepaald moment één van de klusjes die gedaan moest worden. Ik moest elke dag ontspannen.

Doordat het leven even helemaal op zijn kop werd gezet, en daarmee die o-zo-belangrijke planning van mij, kon ik een tijdje niet anders dan gewoon doen wat gedaan moest worden. Geen planning, geen tijdslimieten en toen merkte ik het. Ik vind het heerlijk om te koken en even de strijkwas te doen (echt, het geeft me tijd om na te denken). Ik vind het heerlijk alleen met mijn kinderen bezig te zijn en hun gesprekken te horen. Ik vind het heerlijk om een stukje te gaan hardlopen of yoga oefeningen te doen. Ik vind het niet leuk om dat in de avond nog te moeten of met publiek (man en kinderen die ondertussen rondlopen tijdens de yoga werkt best storend). Ik kan de energie op brengen om om 01.00 uur ’s nachts een webinar over Tarot te volgen. Ik moet me het bed uit slepen om aan de slag te gaan voor mijn werk als ambtenaar.

Ik merkte ook dat die tijdsdruk die alles niet meer heerlijk maakte, door mijzelf (voornamelijk) gecreëerd werd. Het moest allemaal perfect en allemaal ook alleen door mij. Als je ineens moet werken én moet lesgeven aan een basisscholier en een kleuter, dan kan het gewoon niet meer perfect. Eigenlijk ook prima. Dus ik heb wat vaste dingen die gedaan worden en de rest, komt wanneer ik er tijd voor heb. Ik heb geen planning, maar een takenlijstje waar ik op kan kijken als er tijd is. Ik heb afspraken met mezelf en met mijn man om tijd en ruimte te maken voor het sporten. En, klapper op de vuurpijl, ik heb besloten weg te gaan bij het ministerie en helemaal voor mijn eigen praktijk te gaan.

Het idee alleen al dat ik in augustus me volledig op mijn eigen praktijk kan storten geeft mij dat Zegewagen gevoel. Al ben ik daar nog lang niet.