Midzomer, een mystiek periode. De maan heet Vurige God en Arcana Keizerin is onze gids.

Midzomer, een mystiek periode. De maan heet Vurige God en Arcana Keizerin is onze gids. Geen wonder dat mijn gedachten gingen naar een stuk uit het boek “Verborgen Geschiedenis” van Donna Tart, waarin studenten Grieks kennis maken met de ervaring en gevolgen van het dionysische ritueel.

“ ‘De ketenen van het bestaan voor even af te werpen, de toevalligheid van ons sterfelijke zelf te vernietigen? … Maar hoe zalig moet het zijn om ze in één uitbarsting los te laten! Te zingen, te schreeuwen, blootsvoets te dansen in het bos in het holst van de nacht, net zo onbewust van je sterfelijkheid als een dier! Het zijn machtige mysteriën. Het loeien van stieren. Bronnen van honing die uit de grond opwellen. Als onze ziel sterk genoeg is kunnen we de sluier wegrukken en die naakte, verschrikkelijke schoonheid recht in het gezicht zien; laat God ons verteren, verzwelgen, onze botten verweken. En ons dan herboren uitspuwen.

…..

‘En dat is voor mij de verschrikkelijke verleidelijkheid van het dionysische ritueel. Moeilijk voorstelbaar voor ons. Dat vuur van het zuivere zijn.’

Na het college liep ik in een droom naar beneden, mijn hoofd tolde, maar ik was me er scherp, pijnlijk van bewust dat ik leefde en jong was op een prachtige dag; de hemel was diep, intens blauw, de wind verspreidde rode en gele bladeren in een warreling van confetti.

Schoonheid is ontzetting. We sidderen voor alles wat we mooi noemen.”

Met de zon op haar krachtigst worden we uitgedaagd om onszelf helemaal te laten zien zoals we zijn. Het thema van de maan Vurige God is ‘geven’. Jezelf geven. Het vuur dat alleen in jou brandt aan de wereld geven.

Het idee alleen al kan voor iemand net zo verleidelijk als verschrikkelijk zijn. Want ergens ben je helemaal jezelf en dus compleet in control en ergens geef je jezelf helemaal aan de wereld en voor je gevoel dus ook de controle uit handen.

De neiging is dan om het vuur af te zwakken, te comprimeren, opdat het meer in overeenstemming komt met andermans verwachtingen.

Ik ben bang dat we dat ook met de Keizerin hebben gedaan. Wanneer zij naar voren komt prijst iedereen haar vruchtbaarheid, haar creativiteit en benadrukt hoe ze daar heerlijk zwanger van de natuur ligt te genieten. Dom, dom, dom. Heb je ooit iets meer krachtigs meegemaakt dan een zwangere vrouw?

In de oude godsdiensten, was de Keizerin als godin van creatie, moeder natuur, tegelijkertijd godin van vernietiging, dood en verwoesting. De natuur, zo wisten ze vroeger heel goed, was net zo mooi als dat ze verschrikkelijk was. En daarmee niet een kracht om als lief, zwanger vrouwtje weg te zetten.

“Als onze ziel sterk genoeg is kunnen we de sluier wegrukken en die naakte, verschrikkelijke schoonheid recht in het gezicht zien”

Daar zit de crux. 

Hoe vaak lezen we niet dat we onze passie moeten volgen. Dat weten wat je passie is, je helpt om volgende stappen te kunnen maken. Passie is voor mij die vurige kracht, het vurige goddelijke in ons. Mooi en verschrikkelijk tegelijkertijd. Mooi in de toekomstbeelden die we aan onze passie plakken. Mooi in de vorm van de vrijheid die we, bij het idee van het volgen van onze passie, voelen. Verschrikkelijk in de kracht die met de passie vrij komt. Verschrikkelijk in het niet weten waar het ons  naartoe zal leiden. Verschrikkelijk in het feit dat door je passie te volgen en in je vuurkracht te gaan staan, het helemaal op jou aan komt.

De uitdaging is de ziel zo sterk mogelijk te maken. Wat is jouw passie? Jouw vuur? En welke gedachten houden dit vuur klein? Waar ben je allemaal bang voor dat er kan gebeuren wanneer je jouw vuur, jezelf helemaal geeft? En als je werkelijk eerlijk bent naar jezelf. Is je ziel dan écht niet sterk genoeg om die verschrikkelijke schoonheid van jouw passie aan te kijken? Of ben je bang dat anderen het niet aankunnen?

Moed is bang zijn en het toch doen. Wees moedig. Vertrouw op die sterke ziel van jou en ga blootvoets dansen in de holst van de nacht.